Geluk

Die iets oudere man die met zijn hond door het park kuiert. De hond loopt meestal los, soms dicht bij hem, soms tientallen meters verderop, rustig snuffelend. Ze hebben nooit haast, ze wachten op elkaar, zijn steeds in verbinding - ondanks fysieke afstand.
 Afgelopen 10 jaar ontmoette ik hen regelmatig en meestal praatten we even, nooit echt lang. Uit al die korte momentjes is een verhaal ontstaan.

Zijn hond komt uit het buitenland en als iemand hem zou vragen wat zijn recept is voor zo’n unieke vertrouwensband, zou hij wellicht verbaasd kijken. Want hij heeft niet getraind, er kwam geen hondenschool aan te pas, geen commando’s. Hij liet zijn hond zijn wie die was, hij gaf ruimte en vertrouwen. Hij was er steeds - onvoorwaardelijk. Er groeide een natuurlijke, diepe en wederzijdse vertrouwensband.

Het staat in schril contrast met die andere man in het park. Een jonge man met een jonge hond, nauwelijks de puberteit bereikt. Ik zie de man op een haast militaire manier marcheren. Zijn hond mag niet stilstaan om te snuffelen, mag niet naar een andere hond kijken. Doet hij dat toch, krijgt hij een flinke snok aan de riem. Waagt de hond het om desondanks toch te vertragen of te kijken, volgt er een snauw en een tweede, hardere ruk.

Ze lopen dicht bij elkaar - aan de voet. Maar ze zouden niet verder van elkaar verwijderd kunnen zijn. Geen van beiden lijkt plezier te hebben in de wandeling. De hond krimpt steeds meer in elkaar en de man raakt steeds meer gefrustreerd.

Mijn hart breekt, telkens ik zo’n scenario zie.
 Ik voel verdriet omwille van de hond die niet gezien wordt, niet mag zijn wie hij is, die met fysieke en mentale onderdrukking gekneed wordt tot... Ja, tot wat, eigenlijk?

Maar ik voel ook verdriet omwille van de man, die zoveel mooie dingen mist, die in de illusie leeft dat gehoorzaamheid een synoniem is voor een goede band. Ik heb met hem te doen omdat hij het niet ziet, nog niet in staat is te zien: dat geluk, dat zomaar voor het rapen ligt...