Het is niet zo dat  ik mijn ganse leven omringd werd door honden. Ook al was ik een typisch kind dat gek was van dieren, het duurde lang voor er een hond in mijn volwassen leven kwam. Lange tijd was daar praktisch en emotioneel geen ruimte voor.

Tot die oude liefde op een dag terug opflakkerde...

Daar was ze dan, Sevdah. De eerste hond in mijn volwassen leven. Een adoptiehond van 4 maanden.

Ik had net een korte maar toxische relatie beëindigd en was vastbesloten mijn leven een nieuwe wending te geven.

En Sevdah zou me daarbij helpen. We zouden de beste maatjes worden en de mooiste avonturen beleven. Mijn verwachtingen en dromen waren torenhoog, maar de ontnuchtering kwam snel toen Sevdah gedrag vertoonde waarvan ik niet wist hoe ik ermee moest omgaan. Ik voelde me machteloos en verdrietig...

We legden samen een weg af met vallen en opstaan. Opgeven was geen optie - ik geloofde niet in de  'goedbedoelde adviezen' die vertelden dat ze hopeloos was.

Ik ben elke dag dankbaar. Dankzij Sevdah ging ik opleidingen volgen, ging ik begrijpen en ontdekte ik een wereld waarin ik me thuis kon voelen. Dankbaar ben ik voor alles wat ze me leerde, dankbaar dat ze me toonde hoe ze zich voelde, dankbaar dat ze me in een spiegel deed kijken en me terug leerde voelen, dankbaar dat ook zij me aanvaardde zoals ik ben. Dankbaar dat ze me haar vertrouwen gaf.

Sevdah is overleden, het verlies van haar fysieke nabijheid is gigantisch. Toch voel ik haar nog steeds dichtbij. Onze band is uniek en niet in woorden te vatten.