Vanzelfsprekend

Adoptie is voor mij vanzelfsprekend.

Je kan een verschil maken. Het verschil tussen een leven achter tralies en een leven als lid van het gezin. Het verschil tussen een onveilige en een veilige thuis. Het verschil tussen dood en leven.


Maar het is niet vanzelfsprekend dat een geadopteerd dier zich zomaar thuis voelt.

Het is niet vanzelfsprekend dat een geadopteerd dier jou zomaar vertrouwt.

Het is niet vanzelfsprekend dat een geadopteerd dier zomaar zichzelf kan zijn.

Adoptie is geen ‘niet tevreden - geld terug transactie’.

Adoptie is een engagement dat je aangaat. Het engagement dat je een dier oprecht welkom heet, een warme welkom. Dat je veiligheid kan bieden. Dat je ruimte kan bieden, ruimte om tot rust te komen, ruimte om te groeien, om te zijn.

Dat je je tijd kan geven. Onbeperkt en onvoorwaardelijk. Dat je je eigen verlangens opzij kan schuiven en eerst kijkt naar wat jouw adoptiedier nodig heeft.


Adoptie vraagt om een bewustzijn.

Het bewustzijn dat veilig zijn niet hetzelfde is als je veilig voelen.
 Het bewustzijn dat elkaar leren kennen tijd vraagt, dat vertrouwen nog meer tijd vraagt.
 Het bewustzijn dat een verhuis naar een nieuwe plek heel wat teweeg kan brengen bij een adoptiedier.

Adoptie vraagt om doorzettingsvermogen

Als het moeilijk gaat

Als het vertrouwen zoek is

Als het vermoeiend is

Adoptie is geven zonder de verwachting iets terug te krijgen.

Adoptie is je hart openstellen, zonder de verwachting dat de ander zijn hart al naar jou kan openstellen.

Adoptie is voor mij vanzelfsprekend.

Niet omdat ik dieren wil redden, niet omdat ik dankbaarheid verwacht.

Maar omdat elke hond meerdere kansen verdient.

Ook zij die het vertrouwen in mensen kwijt zijn, zij die oud zijn, zij die niet begrepen werden.


Geen enkele relatie is vanzelfsprekend.

Elke diepe vertrouwensrelatie vraagt engagement, bewustzijn, doorzettingsvermogen. 
Bij adoptie is het niet anders.