Graag zien stopt niet na de dood

Een maand zonder Sevdah.

Ze was 13 en dus een senior, maar volgens dierenartsen nog in prima gezondheid, los van wat artrose. Toch moet er iets zo ernstig aan de hand geweest zijn dat ze plots achteruit ging en in minder dan dan 20 uur stierf.

Ik ben op een leeftijd dat ik al veel dierbaren verloren heb, maar dit verlies hakt er stevig in.

Sevdah kwam in mijn leven na een relatiebreuk, een toxische relatie waar ik me met veel moeite van had losgemaakt. Ze kwam in mijn leven op een moment dat ik gekwetst was, mijn vertrouwen in mezelf en anderen verloren had, wankel in het leven stond.
En ook Sevdah stond niet sterk. Ze werd op jonge leeftijd gedumpt en had nog maar weinig positieve dingen beleefd.
Onze basis om te starten was zwak, maar we zouden het samen redden. Ik was even vastbesloten als naïef.

We hebben samen een lange weg afgelegd en door de jaren heen ontwikkelden we een diepe vertrouwensband. Niet vanzelf, maar met vallen en opstaan. Telkens weer. En opnieuw. Ze was zo'n gevoelig meisje, kwetsbaar en onzeker en het duurde even voor ik haar leerde begrijpen. Voor ik leerde begrijpen wat er achter die 'grote mond' zat. Het zijn de honden die in opstand komen, de honden die niet akkoord zijn met wat je doet en hoe je het doet, het zijn die honden die je doen nadenken en waar je kan van leren. Het zijn die honden die je kritisch naar jezelf doen kijken, je bewust maken.

Sevdah is de hond die me in de spiegel deed kijken, die me leerde wat loslaten is, ze liet me zoveel bewuster in het leven staan en bracht me uiteindelijk terug naar de persoon die ik ooit was. Ze leerde me terug voelen. Zijn. Aanvaarden.

Het laatste jaar was ik me bewust van de eindigheid van ons fysieke samenzijn. En het leek alsof ook Sevdah zich hiervan bewust was. Er ontstond een mildheid bij Sevdah die ik nooit eerder zag, een grotere behoefte aan nabijheid, een blik die alles leek te doorgronden...

Ondanks het immense verdriet ben ik vooral dankbaar dat ze in mijn leven is. Ze zal er altijd zijn, niet in levende lijve maar met alles wat ze me leerde, door alles wat we samen meemaakten, de reis die we samen maakten. Ook al is ze hier niet meer fysiek, ik voel haar nabijheid. Ze is er -- alsof haar hoofd op m'n schouder rust. Graag zien stopt niet na de dood, maar krijgt een andere dimensie.

Dankjewel, Sevdah, om er te zijn, om geduld met me te hebben, me te aanvaarden.

Sevdah 14-08-09 - 28-11-22